Πιτσιρίκο, γεια σου και χρόνια πολλά. Παίρνω αφορμή από τα τελευταία άρθρα σου σχετικά με την κατάσταση στο ΚΚΕ και τις εξελίξεις εκεί. Θέλω να σου γράψω τη γνώμη μου, όχι τόσο για να τη διαβάσεις εσύ (μιας και θεωρώ πως ταυτίζονται σε κάποια σημεία οι θέσεις μας), όσο για να το διαβάσουν και κάποιοι αναγνώστες που δεν είναι «μπετοναρισμένοι» στη σκέψη σαν κι αυτούς με τους οποίους μιλάω καθημερινά, και να γίνει έτσι μια γόνιμη ανταλλαγή απόψεων.
Είμαι «φίλα προσκείμενος» στο ΚΚΕ, αν και προέρχομαι από φόλα δεξιά οικογένεια. Ο λόγος της μεταστροφής μου είναι η δουλειά μου (Ηλεκ. Μηχανικός Τ.Ε. σε βιομηχανίες εδώ και 6 χρόνια), η οποία μου έδωσε την ευκαιρία να δω πολλά και να συναναστραφώ με πολύ κόσμο, από εργάτες παραγωγής μέχρι υψηλόμισθους διευθυντές τμημάτων.
Θα κάνω μια αξιωματική παραδοχή, την οποία καλώ τους αναγνώστες να σκεφτούν: «To KKE έχει δίκιο». Το έγραψες και εσύ και είναι στο μυαλό όλων ακόμα και του τελευταίου ραγιά μικροαστού, ο οποίος δεν θα το παραδεχθεί ποτέ. Έχει αρχίσει να υποψιάζεται πως αυτό που ζει δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας «δυσλειτουργίας» του συστήματος και πως αν δεν αντικατασταθεί το σύστημα αυτό με «κάτι άλλο» η κατηφόρα δεν έχει σταματημό.Προκύπτει το ερώτημα «τι είναι αυτό το κάτι άλλο».
Σε αυτό το σημείο θα τοποθετήσω στη θέση του μικροαστού ραγιά τον εαυτό μου. Όταν λοιπόν έψαχνα απάντηση στο ερώτημα αυτό ανάμεσα στις διάφορες λύσεις που ανακάλυψα υπήρχε κι αυτή του ΚΚΕ .Τι έλεγε το ΚΚΕ; Έλεγε: «Φίλε, τα πράγματα εξελίσσονται ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα προέβλεψε η θεωρητική μου σκέψη.Το γεγονός ότι προέβλεψα με νηφαλιότητα το τι θα συμβεί μου δίνει το δικαίωμα να θεωρήσω ότι και η λύση που προτείνω, μιας και προκύπτει από την ίδια συμπαγή θεωρητική βάση που προέβλεψε με ακρίβεια την εξέλιξη του τωρινού οικονομικού συστήματος, βρίσκεται πιο κοντά στο συμφέρον σου. ΟΜΩΣ, αυτό που σου προτείνω χρειάζεται αγώνα με προσωπικό κόστος και, κυρίως, να έχεις εδραιώσει την πεποίθηση ότι αυτό που ενδεχομένως θα πετύχεις θα είναι μια κοινωνία άλλου τύπου στην οποία πολλά από τα προνόμια που μπορεί να είχες εξανεμίζονται προς όφελος ασθενέστερων από εσένα».
Στο σημείο αυτό, ο μικροαστός ραγιάς, εγώ δηλαδή έχει 2 επιλογές: είτε απορρίπτει τον φορέα του μηνύματος, οικτίροντάς τον γιατί του θύμισε ότι είναι δούλος και συμφεροντολόγος και δεν έχει τα κότσια να πολεμήσει για κάτι καλύτερο, είτε σκύβει το κεφάλι, αναγνωρίζει το ορθό της λύσης και «συντάσσεται» ευχόμενος να βρει κάποια στιγμή τα α…α να αγωνιστεί, ρισκάροντας και τη ζωή του την ίδια.
Εσύ λοιπόν πιτσιρίκο ποια επιλογή από τις 2 είδες να ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας,που σε αυτά τα 2 χρόνια δώσαν δύναμη μέχρι και σε νεοναζί προκειμένου να αποφύγουν οι ίδιοι να παλέψουν (παρεμπιπτόντως, αυτή η αρρώστια της κοινωνίας έχει όνομα και λέγεται «ανάθεση»);
Αν και πιστεύω να καταλαβαίνεις που το πάω, η γνώμη μου είναι: Υπάρχει ένα κόμμα το οποίο παίρνει 4% παρόλο που πολύς κόσμος παραδέχεται αυτά που λέει. Είναι λογικό αυτό το κόμμα των «συγγενών και φίλων» να συμπεριφέρεται σαν παρεάκι. Πιστεύει κανένας λογικός άνθρωπος ότι αν αυτό το κόμμα στηριζόταν μαζικά από όλα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον να αλλάξει αυτό το σύστημα δεν θα άλλαζε ραγδαία ρητορική και τρόπο δράσης;
Είναι ακριβώς η μαζικότητα που θα ανάγκαζε τη φθίνουσα ηγεσία του να αλλάξει, αντιλαμβανόμενη πως διαφορετικά το ίδιο το κίνημα που θα δημιουργούσε η μαζική στήριξη θα την έκανε πέρα.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ πιτσιρίκο όχι γιατί είναι αδύνατο (ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% και εν συνεχεία του 27% το απέδειξε), αλλά γιατί κανένας μας δεν είναι προετοιμασμένος για ρήξη. Θέλει μόνο μέσω «ανάθεσης» να πολεμήσουν άλλοι για αυτόν, για…να γυρίσει στο 2004 (κι αυτό το απέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ). Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και με αυτή την αλήθεια θα σε χαιρετήσω.
Υ.Γ. Κάποτε ρώτησα έναν κομμουνιστή γιατί να γίνει κάποιος κομμουνιστής. Μου είπε: «Σε μια κοινωνία ο καθένας πρέπει να διαλέξει. Ή θα είναι με την αστική τάξη ή με τους εργάτες. Εγώ διάλεξα την πλευρά που χάνει για 2 λόγους. Πρώτον είναι προφανές ότι ΌΛΟ το δίκιο είναι συγκεντρωμένο στη μια πλευρά (εργατική τάξη). Δεύτερον η αντίπαλη πλευρά (αστική τάξη) είναι μια πλευρά που εξορισμού ο καθένας πάει για την πάρτη του. Σε αυτή την πλευρά λοιπόν το «να τη γλιτώσεις» δεν είναι θέμα αλληλεγγύης και αγώνα αλλά…κωλοφαρδίας. Αν αυτές τις τόσο προφανείς διαπιστώσεις κάποιος δεν μπορεί-ή δεν θέλει-να τις εντοπίσει, τότε θα πάει με την άλλη πλευρά».
Μάλλον και εγώ έγινα κομμουνιστής για τους ίδιους λόγους.
(Αγαπητέ φίλε, ωραία τα γράφετε. Στο θέμα της «ανάθεσης» συμφωνώ απόλυτα. Το λέει τακτικά και ο Τσίπρας, αν και δεν είμαι βέβαιος ότι το εννοεί. Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την δυνατότητα να κινητοποιήσει μαζικά τον κόσμο του, ενώ το ΚΚΕ -ακόμα και λαβωμένο εκλογικά- τα καταφέρνει περίφημα. Αν και το ΚΚΕ δεν πάλεψε τα τελευταία χρόνια. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένας τίμιος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι κομμουνιστής. Ακόμα κι αν είναι …δεξιός. Βέβαια, κομμουνιστής δεν σημαίνει απαραίτητα ΚΚΕ – τουλάχιστον όπως είναι το ΚΚΕ σήμερα. Υποψιάζομαι πως το πρόβλημα που έχει παρουσιαστεί είναι πως οι κομμουνιστές στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότεροι από το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ. Κι επειδή δεν έπαψαν να είναι κομμουνιστές, μάλλον αναζητούν το δικό τους ΚΚΕ. Και το θέλουν πίσω. Και θα γίνει μάχη. Ποτέ δεν είχα καμία εμπιστοσύνη στις ηγεσίες των κομμάτων και τις διαχώριζα από τον κόσμο τους· χωρίς να τον αθωώνω. Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος. Οι ηγεσίες έχουν, συνήθως, σκελετούς στις ντουλάπες τους. Και δεν θέλουν να τις δει κανείς. Θέλω πολύ να μάθω -με στοιχεία- γιατί η έξυπνη και ικανή ηγεσία του ΚΚΕ ακολούθησε αυτήν την βλακώδη και εντελώς λανθασμένη πολιτική τα τελευταία τρία χρόνια. Γιατί, αν είχε φερθεί έξυπνα, σήμερα θα ήταν το ΚΚΕ -και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ- που θα είχε ποσοστό κοντά στο 30%, και τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Σας ευχαριστώ.)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου